Trans-Siberian railway

Oef.

5 dagen, 4 nachten, 5 tijdszones en 5200 kilometer verder, en aangekomen in Irkoetsk.

Voor ik vertrok wist ik deze cijfers ook, maar kon ik me er maar moeilijk iets bij voorstellen.

Nu wel :-)

En het is best goed meegevallen.
Ik heb er bewust voor gekozen om 3e klasse, of platzkart, te reizen, en heb er geen spijt van.

De eerste dag was aanpassen. Ik deelde mijn compartiment van 6 met enkel oude mensen die geen woord Engels spraken, maar de rest van de wagon was grotendeels gevuld met studenten.
Die eerste dag hebben ze er vooral plezier in gehad dat ik niet wist hoe je in dat hoge bed moest kruipen, hoe ik aan warm water moest geraken, hoe de stops in elkaar zitten,...
Maar ze waren ook heel behulpzaam, en eens het eerste ijs gebroken, kwamen ze maar al te graag hun Engels oefenen en mijn Russisch testen.

Je wordt al snel een 'ancien', en eens dag 2 was ik van de meeste gewoonten en regels wel op de hoogte.

Vanaf dag 2 zagen de meeste dagen er als volgt uit: opstaan, iets eten, aanschuiven om te wassen, lezen, schaken of andere spelletjes met de studenten, eens rondwandelen, meer lezen, meer eten, nog eens rondwandelen, nog maar wat lezen, muziek luisteren, spelletjes spelen,...en terug slapen.

Elke dag zijn er een 3-tal mogelijkheden om van de trein af te gaan voor iets van een 15 tot 30 minuten. Ik heb dan ook elke gelegenheid gegrepen om wat frisse lucht te krijgen.

Vanaf dag 3 zit je in een soort van routine en sta je er niet echt meer bij stil dat je op een trein zit. De dagen glijden, samen met de tijdszones en het landschap, langzaam voorbij. Je kweekt een soort van eigen ruimte, waar je de meeste tijd doorbrengt, en waar je je spullen legt.

Het overschrijden van de tijdszones is best wel verwarrend, omdat het uur in de trein steeds op Moskou tijd blijft staan,waardoor je niet weet wanneer het uur veranderd, het elke dag vroeger donker lijkt te worden, en je na enkele dagen het tijdsbesef begint te verliezen.

Over de wagon zelf kan ik kort zijn: een slagveld. Hoe hard je ook probeert alles wat proper te houden, het is onvermijdelijk dat het er na enkele dagen als een vluchtelingenkamp bij ligt. Tel daar bij het gebrek aan douches, 1 toilet, en 54 mensen opeen gepakt...de frisse lucht van de stops was meer dan welkom :-)

Buiten mezelf waren er nog 6 toeristen aan boord, die samen via een agentschap hun Transsiberische trip hadden geregeld. Met hen heb ik ook ettelijke uren al kaartend doorgebracht.

Qua eten ben je vooral op je eigen voorraad, en de bevoorrading op de stops aangewezen. Door het warme water dat op de trein aanwezig is kan je wel makkelijk thee, koffie, noodles, enz...klaarmaken. De noodles die ze hier verkopen zijn echt wel lekker.
Er is ook een wagon die als restaurant fungeert, maar het eten daar was niet al te best en heb ik dan ook maar 1 keer gebruik van gemaakt.

Het is vooral 5 dagen geduld hebben, jezelf weten bezig te houden, en de stops aftellen.

De 'provodnitsa' , de strenge vrouwelijke verantwoordelijke van elke wagon, houdt alles waakzaam in het oog, en grijpt in als het nodig is, zoals bij lawaai overlast of als er teveel eten of drinken gemorst wordt.

Achteraf gezien zijn de nachten nog het moeilijkst geweest. De trein hobbelt en bobbelt, er zijn nachtelijke stops, en het feit dat al men compartimentgenoten snurkten als beren, zorgden voor vaak onderbroken nachten.

Het was zeker de moeite waard, maar ook wel blij dat ik op dag 5 met een 'train-lag' (of hoe noem je zoiets?) Irkoetsk binnen reed.