Terelj, Dalanzadgad, Yolyn am & Khongoryn els
Door: Lars
Blijf op de hoogte en volg Lars
23 April 2012 | Mongolië, Ulaanbaatar
Hellow!
Ondertussen alweer 10 dagen verder, en nog steeds in Ulaanbaatar op het Chinese visum aan het wachten MAAR...ook 6 dagen de stad uit geweest!
Te beginnen met een weekend naar Terelj national park, op goed anderhalf uur rijden van Ulaaanbaatar. Samen met simon en Olivia, 2 Belgen die ik hier ontmoet heb en waarmee ik eerder de trip naar Zuunmod heb gemaakt, hebben we een tour geboekt voor 2 dagen. De locatie van onze ger was prachtig. In the middle of nowhere, wat niet moeilijk is in Mongolie, aan de voet van enkele rotsen. De eerste uren hebben we ons geinstalleerd in de ger, en de buurt wat verkend. 1 van de omliggende heuvels beklommen voor een prachtig zicht op de omgeving. Daarna was het tijd voor een, dachten we, typisch Mongoolse maaltijd, maar de friet met pastza die we kregen was duidelijk geen plaatselijke specialiteit :-)
In de namiddag zijn we gaan paardrijden. Heel lang geleden dat ik dat nog eens gedaan had en het was in het begin dan ook wennen. Op het einde nog steeds eigenlijk. Onze 16-jarige begeleider wist steeds het perfecte moment te kiezen, wanneer je namelijk niet voorbereid bent, om het paard te laten lopen. Was ergens wel blij toen ik weer grond onder mijn voeten voelde.
S' avonds naar de sterrenhemel gekeken, een sterrenhemel van een niveau dat je in Belgie niet meer vindt denk ik.
De volgende dag nog wat rondgewandeld, een stop bij de hier wereldberoemde 'turtle rock' gemaakt en terug naar de stad.
Op maandag dan nog maar eens een vruchteloze poging gedaan voor het Chinese visum, en dan beslist om samen met Thomas, een Fransman, en Gigi en Simon, 2 Nederlanders onder ons naar de Gobi woestijn te trekken.
Als bestemming hadden we Dalanzadgad uitgekozen, probeer die naam maar eens 10 keer na elkaar uit te spreken, omdat deze 'stad' het meest centraal lag tussen de verschillende Gobi- activiteiten.
Om daar te geraken was er wel eerst een busrit van 15 uur nodig over onverharde wegen en dat was...hel.
Met op bepaalde momenten 40 man in een vehikel waar we in Belgie misschien 15 man zouden insteken 15uur lang op en neer botsen is niet leuk. Nope, zelf niet voor de 'ervaring'. Ik herinner mij een nachtrit in Laos waar we elk uur van de nacht moesten stoppen om de banden terug vast te zetten, een busrit in Mozambique waar al onze bagage van het dak gevlogen is,...maar deze rit was toch nog een graadje erger.
Maar kom, 15 uur later met een pijnlijke schouder, 2 blauwe knieen en een opengeschaafde rug toch in Dalanzadgad toegekomen.
De bedoeling was om eens daar toegekomen in een ger buiten de stad te gaan slapen, maar tijdens het low season zijn heel veel gerkampen gesloten, waardoor we genoodzaakt waren om een hotel in de stad te boeken.
Low budget backpackers als we zijn, was iedereen het er direct mee eens om voor het goedkoopste te gaan, en na wat onderhandelen hadden we al snel iets gevonden voor 6euro per nacht. Dat we daarvoor op een plank moesten slapen onder een plafond dat op het punt stond om naar beneden te komen, namen we er graag bij.
De volgende dag vroeg uit de veren om onze eerste dagtrip naar Yolyn am te regelen. Dit is eeen ijscanyon in de woestijn, die het hele jaar door blijft bestaan. Na wat onderhandelen met enkele locals zaten we iets later in een oude russian van op weg naar de canyon. Rijden door de gobi is net zoals rijden door een postkaart. Je rijdt rond in het grote niets, op enkele gers, wilde paarden en kamelen na. Mongolie is qua grootte en inwonersaantal het dunst bevolkte land ter wereld en dat verbaasd me niets. Je kan er uuuuren rijden zonder een levende ziel tegen te komen. Heerlijk.
Yolyn am zelf was heel speciaal. Omringd door hoge bergtoppen slingert zich een ijsweg door de vallei. Je kan er gewoon over lopen, al had is al snel natte voeten. Hier hebben we enkele uren rondgewandeld, geklommen, gegeten,...
Daarna terug naar Dalanzadgad voor iets te gaan eten en een frisse pint waar we allemaal veel zin in hadden maar het was...alcoholvrije woensdag :/
Alcohol is een groot probleem in Mongolie, en daarom heeft elke provincie een alcoholvrije dag per maand. Voor Dalanzadgad is dat uitgerekend de 3e woensdag van de maand, dus een goeie maaltijd met een cola dan maar :)
De volgende dag naar Khongoryn els gereden. Khongoryn els is een enorme zandduin die uit het niets voor je opdoemt, en echt heel indrukwekkend.
In tegenstelling tot mijn standaard idee over woestijnen is de Gobi niet 1 grote zandhoop. De Gobi bestaat eerder uit een soort van droge donkere grond met lage begroeiing. Als er dan ineens een 60km lange en 200meter hoge zandduin voor je verschijnt is dat best de moeite.
Aan de voet van de berg is er een soort van meertje, waar enkele wilde paarden aan het drinken waren. En voor de rest was er...niets. Geen andere toeristen, geen volk, geen huizen, gewoon niets.
Met ons 4 zijn we dan de uitdaging aangegaan om de hoogste duin te beklimmen. Best vermoeiend, want elke 3 stappen vooruit betekend ook 2 stappen achteruit, maar we hadden tijd en hebben vooral veel van het uitzicht genoten. En eens de top bereikt was de inspanning al snel vergeten want het uitzicht is enorm. Nooit gedacht dat leegte zo mooi kon zijn. Ook het gevoel van totale vrijheid dat ik op de top ervaren heb zal ik niet snel vergeten. Sowieso 1 van de hoogtepunten van mijn reis tot nu toe.
Na wat tijd op de top te hebben doorgebracht, zijn we naar beneden gesprint, de jeep in en terug naar Dalanzadgad.
Alcoholvrije donderdag bestaat hier gelukkig niet, en enkele pintjes en een korte nachtrust later terug de bus in richting Ulaanbaatar.
De terugrit leek vlotter te verlopen dan de heenrit, maar dat was buiten de onverwachte sneeuwval van de voorbije nacht gerekend, die het 2e deel van de rit serieus vertraagde.
De onverharde wegen liggen er verschrikkelijk bij en het lijkt dan ook of de bus steeds op het punt staat om te kantelen.De enige andere voertuigen die je tegenkomt, een 10-tal op die 15uur tijd, zijn diegenen die met autopech aan de kant staan.
Ondanks de lange ritten heb ik enorm genoten van de dagen uit de stad. Het was zonde geweest moest ik door alle visa problemen de stad niet zijn uitgeraakt en niets van het echte Mongolie hebben kunnen zien.
Ook mijn 3 metgezellen zijn alle 3 supergasten en ideaal om deze trip mee te maken. Gigi en Simon, de 2 Nederlanders zijn amper 18 en onderweg voor 4.5 maanden van Thailand naar huis. Chapeau voor wat ze doen!
Thomas, de Fransman, is voor 1 jaar onderweg. Hem zie ik waarschijnlijk in Beijing terug. We hebben besloten om een 'vettige vrijdag' te houden en de markt af te schuimen op zoek naar de meest degoutante dingen om te eten :-)
Nu zit ik dus weer in UB. Thomas is naar Beijing vertrokken, net als de Belgen Olivia en Simon. Gigi en Simon zitten nu is Terelj en reizen dan door naar Rusland.
Het American peace corps, dat de voorbije dagen de guesthouse hier had ingenomen, is ook vertrokken, en zit hier nu compleet alleen. Na de rotdag van vandaag, met alweer een gefaalde poging voor het Chinese visum, heb ik chips en cola ingeslagen voor een lange filmavond :-)
Woensdag allerlaatste poging om het Chinese visum vast te krijgen. Indien het niet lukt, vlieg ik vanuit Ulaanbaatar naar huis, maar daar wil ik nog niet aan denken.
Ik moet en zal de great wall zien en hond eten, eerder weiger ik terug naar Belgie te komen :-)
Duimen voor woensdag!
Ondertussen alweer 10 dagen verder, en nog steeds in Ulaanbaatar op het Chinese visum aan het wachten MAAR...ook 6 dagen de stad uit geweest!
Te beginnen met een weekend naar Terelj national park, op goed anderhalf uur rijden van Ulaaanbaatar. Samen met simon en Olivia, 2 Belgen die ik hier ontmoet heb en waarmee ik eerder de trip naar Zuunmod heb gemaakt, hebben we een tour geboekt voor 2 dagen. De locatie van onze ger was prachtig. In the middle of nowhere, wat niet moeilijk is in Mongolie, aan de voet van enkele rotsen. De eerste uren hebben we ons geinstalleerd in de ger, en de buurt wat verkend. 1 van de omliggende heuvels beklommen voor een prachtig zicht op de omgeving. Daarna was het tijd voor een, dachten we, typisch Mongoolse maaltijd, maar de friet met pastza die we kregen was duidelijk geen plaatselijke specialiteit :-)
In de namiddag zijn we gaan paardrijden. Heel lang geleden dat ik dat nog eens gedaan had en het was in het begin dan ook wennen. Op het einde nog steeds eigenlijk. Onze 16-jarige begeleider wist steeds het perfecte moment te kiezen, wanneer je namelijk niet voorbereid bent, om het paard te laten lopen. Was ergens wel blij toen ik weer grond onder mijn voeten voelde.
S' avonds naar de sterrenhemel gekeken, een sterrenhemel van een niveau dat je in Belgie niet meer vindt denk ik.
De volgende dag nog wat rondgewandeld, een stop bij de hier wereldberoemde 'turtle rock' gemaakt en terug naar de stad.
Op maandag dan nog maar eens een vruchteloze poging gedaan voor het Chinese visum, en dan beslist om samen met Thomas, een Fransman, en Gigi en Simon, 2 Nederlanders onder ons naar de Gobi woestijn te trekken.
Als bestemming hadden we Dalanzadgad uitgekozen, probeer die naam maar eens 10 keer na elkaar uit te spreken, omdat deze 'stad' het meest centraal lag tussen de verschillende Gobi- activiteiten.
Om daar te geraken was er wel eerst een busrit van 15 uur nodig over onverharde wegen en dat was...hel.
Met op bepaalde momenten 40 man in een vehikel waar we in Belgie misschien 15 man zouden insteken 15uur lang op en neer botsen is niet leuk. Nope, zelf niet voor de 'ervaring'. Ik herinner mij een nachtrit in Laos waar we elk uur van de nacht moesten stoppen om de banden terug vast te zetten, een busrit in Mozambique waar al onze bagage van het dak gevlogen is,...maar deze rit was toch nog een graadje erger.
Maar kom, 15 uur later met een pijnlijke schouder, 2 blauwe knieen en een opengeschaafde rug toch in Dalanzadgad toegekomen.
De bedoeling was om eens daar toegekomen in een ger buiten de stad te gaan slapen, maar tijdens het low season zijn heel veel gerkampen gesloten, waardoor we genoodzaakt waren om een hotel in de stad te boeken.
Low budget backpackers als we zijn, was iedereen het er direct mee eens om voor het goedkoopste te gaan, en na wat onderhandelen hadden we al snel iets gevonden voor 6euro per nacht. Dat we daarvoor op een plank moesten slapen onder een plafond dat op het punt stond om naar beneden te komen, namen we er graag bij.
De volgende dag vroeg uit de veren om onze eerste dagtrip naar Yolyn am te regelen. Dit is eeen ijscanyon in de woestijn, die het hele jaar door blijft bestaan. Na wat onderhandelen met enkele locals zaten we iets later in een oude russian van op weg naar de canyon. Rijden door de gobi is net zoals rijden door een postkaart. Je rijdt rond in het grote niets, op enkele gers, wilde paarden en kamelen na. Mongolie is qua grootte en inwonersaantal het dunst bevolkte land ter wereld en dat verbaasd me niets. Je kan er uuuuren rijden zonder een levende ziel tegen te komen. Heerlijk.
Yolyn am zelf was heel speciaal. Omringd door hoge bergtoppen slingert zich een ijsweg door de vallei. Je kan er gewoon over lopen, al had is al snel natte voeten. Hier hebben we enkele uren rondgewandeld, geklommen, gegeten,...
Daarna terug naar Dalanzadgad voor iets te gaan eten en een frisse pint waar we allemaal veel zin in hadden maar het was...alcoholvrije woensdag :/
Alcohol is een groot probleem in Mongolie, en daarom heeft elke provincie een alcoholvrije dag per maand. Voor Dalanzadgad is dat uitgerekend de 3e woensdag van de maand, dus een goeie maaltijd met een cola dan maar :)
De volgende dag naar Khongoryn els gereden. Khongoryn els is een enorme zandduin die uit het niets voor je opdoemt, en echt heel indrukwekkend.
In tegenstelling tot mijn standaard idee over woestijnen is de Gobi niet 1 grote zandhoop. De Gobi bestaat eerder uit een soort van droge donkere grond met lage begroeiing. Als er dan ineens een 60km lange en 200meter hoge zandduin voor je verschijnt is dat best de moeite.
Aan de voet van de berg is er een soort van meertje, waar enkele wilde paarden aan het drinken waren. En voor de rest was er...niets. Geen andere toeristen, geen volk, geen huizen, gewoon niets.
Met ons 4 zijn we dan de uitdaging aangegaan om de hoogste duin te beklimmen. Best vermoeiend, want elke 3 stappen vooruit betekend ook 2 stappen achteruit, maar we hadden tijd en hebben vooral veel van het uitzicht genoten. En eens de top bereikt was de inspanning al snel vergeten want het uitzicht is enorm. Nooit gedacht dat leegte zo mooi kon zijn. Ook het gevoel van totale vrijheid dat ik op de top ervaren heb zal ik niet snel vergeten. Sowieso 1 van de hoogtepunten van mijn reis tot nu toe.
Na wat tijd op de top te hebben doorgebracht, zijn we naar beneden gesprint, de jeep in en terug naar Dalanzadgad.
Alcoholvrije donderdag bestaat hier gelukkig niet, en enkele pintjes en een korte nachtrust later terug de bus in richting Ulaanbaatar.
De terugrit leek vlotter te verlopen dan de heenrit, maar dat was buiten de onverwachte sneeuwval van de voorbije nacht gerekend, die het 2e deel van de rit serieus vertraagde.
De onverharde wegen liggen er verschrikkelijk bij en het lijkt dan ook of de bus steeds op het punt staat om te kantelen.De enige andere voertuigen die je tegenkomt, een 10-tal op die 15uur tijd, zijn diegenen die met autopech aan de kant staan.
Ondanks de lange ritten heb ik enorm genoten van de dagen uit de stad. Het was zonde geweest moest ik door alle visa problemen de stad niet zijn uitgeraakt en niets van het echte Mongolie hebben kunnen zien.
Ook mijn 3 metgezellen zijn alle 3 supergasten en ideaal om deze trip mee te maken. Gigi en Simon, de 2 Nederlanders zijn amper 18 en onderweg voor 4.5 maanden van Thailand naar huis. Chapeau voor wat ze doen!
Thomas, de Fransman, is voor 1 jaar onderweg. Hem zie ik waarschijnlijk in Beijing terug. We hebben besloten om een 'vettige vrijdag' te houden en de markt af te schuimen op zoek naar de meest degoutante dingen om te eten :-)
Nu zit ik dus weer in UB. Thomas is naar Beijing vertrokken, net als de Belgen Olivia en Simon. Gigi en Simon zitten nu is Terelj en reizen dan door naar Rusland.
Het American peace corps, dat de voorbije dagen de guesthouse hier had ingenomen, is ook vertrokken, en zit hier nu compleet alleen. Na de rotdag van vandaag, met alweer een gefaalde poging voor het Chinese visum, heb ik chips en cola ingeslagen voor een lange filmavond :-)
Woensdag allerlaatste poging om het Chinese visum vast te krijgen. Indien het niet lukt, vlieg ik vanuit Ulaanbaatar naar huis, maar daar wil ik nog niet aan denken.
Ik moet en zal de great wall zien en hond eten, eerder weiger ik terug naar Belgie te komen :-)
Duimen voor woensdag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
