Irkoetsk / Lake Baikal

Na de dagen op de trein was het leuk om aan het station opgepikt te worden. Het laatste waar ik op dat moment zin in had was een bus opkruipen en aan de zoektocht richting hostel beginnen.
Met de jeep de stad door richting hostel.Een rit van een kwartiertje, ideaal om een eerste snelle indruk van Irkoetsk te krijgen.

Irkoetsk ligt er heel vuil bij, de staat van de wegen is verschrikkelijk, de niva is hier nog alomtegenwoordig en het stadsbeeld wordt gedomineerd door grijze flats en vervallen houten huizen.
Een stad naar mijn hart dus :-)

Na wat bekomen in de (supermoderne) hostel en een degelijke maaltijd na alle noodles, een lange wandeling door de stad gemaakt.
Irkoetsk is niet al te groot, alles is makkelijk te voet te doen, en het centrum heeft best wel enkele interessante plaatsen.

De reden dat de stad er zo vuil bij ligt is de dooi. De lente maakt hier stilaan zijn intrede, de zon schijnt elke dag en de temperatuur is aangenaam, en hierdoor begint ook alle sneeuw te smelten, met de nodige modder tot gevolg.
Irkoetsk heeft een harde winter gehad tot -40, en boven op het asfalt is een soort van 2e laag uit ijs ontstaan. Die begint nu ook te smelten, en hierdoor bestaat de hele weg uit bulten en putten.

De mooiste kant van Irkoetsk ligt rond het centrale plein en de rivier. Daar staan enkele mooie kerken,een typisch old style communistisch gebouw met eeuwig brandende vlam, en wat standbeelden. Veel is het niet, maar ik kan me best voorstellen dat Irkoetsk in de zomer een gezellige stad is.

Een andere bezienswaardigheid zijn de 'decemberist houses'. Zo genoemd naar de ballingen die hier hun intrek namen na de december revolutie begin 19e eeuw. Deze revolutie zorgde ervoor dat een groot deel van de schrijvers en artiesten uit Sint Petersburg verbannen werden naar Siberie.
Yupyup, af en toe eens een geschiedkundig weetje kan geen kwaad.

Maar de enige echte reden om in Irkoetsk van de trein te stappen is natuurlijk het Baikalmeer. Irkoetsk is de stad die het best gelegen is om naar Baikal te gaan, en in de stad is het makkelijk om tours te regelen.

Ik heb het geluk gehad dat 1 van de staffmembers in de hostel enkele dagen vrijaf had, een trip naar baikal had gepland, en zo vriendelijk was mij mee te pakken met haar en haar vrienden.
Bepaarde mij een georganiseerde en ongetwijfeld kostelijke tour met een agency.

Baikal is fantastisch. Het weer was supergoed, de ligging van het meer is indrukwekkend, en het is gigantisch.
270km lang, en 70km breed.
Het diepste zoetwatermeer ter wereld.
Als morgen baikal de enige bron van drinkbaar water ter wereld wordt, dan nog kan heel de wereld er 40 jaar van drinken.
yupyup, af en toe eens een geografisch weetje kan geen kwaad.

Door de harde winter is het meer nog steeds compleet toegevroren. Er loopt zelfs een weg voor auto's en vrachtwagens over het ijs.

Heel bizar om over het dichtgevroren meer te wandelen. De zon laat het meer op sommige plekken dooien, waardoor de bovenste laag ijs smelt en je het gevoel hebt dat je erdoor gaat vallen, hoewel het nog steeds meer dan een meter dik is.
De eerste dag hebben we een wandeling gemaakt vanuit Sludyanka over het meer richting een eilandje voor een picknick en dan terug.

De tweede dag een kortere wandeling vanuit Listvyanka, een show van de 'baikal seals',best schattige beestjes die hun kusntjes toonden tijdens een half uur durende show, en pootjebaden in het meer.

de Laatste dag in Irkoetsk nog wat in de stad rondgewandeld en een ijsbreker bezocht.

Waar ik niet op gerekend had was dat het Pasen is, en de treinen richting Mongolie stampvol zitten. Met als gevolg dat ik de eerstkomende 3 dagen geen trein naar Mongolie kon nemen, tenzij high class. Aangezien men Russische visa verviel en ik geen 3 dagen meer kon wachten, dan maar voor het goedkopere en snellere, maar minder comfortabele alternatief gekozen van de minibus.

Eerst naar Ulan-Ude, nog steeds Rusland, maar ook hoofdstad van de semi-autonome staat Buryatia. De Buryats zweven ergens tussen Mongolie en Rusland, maar zijn heel trots op hun afkomst en waren dan ook heel verbaasd toen ik hen vertelde dat ik nog nooit van Buryatia had gehoord.
Ik veronderstel de meesten niet, dus ook een 2e geografisch weetje kan geen kwaad.

De rit naar Ulan Ude was een lange nachtrit van 7 uur zonder slaap wegens de slechte staat van de weg.
Een tussenstop met de bus voor iets te drinken in een stripteaseclub recht uit een Tarantino film was het enige lichtpunt. Om half 5 's nachts toegekomen in Ulan-Ude, 3 uur te vroeg voor de bus naar Ulaanbaatar, Mongolie.

De chauffeur van de minibus die me tot dan enkel nog maar vies had bekeken, besloot om mij niet alleen aan de bushalte achter te laten wegens te gevaarlijk,dus zijn we een nachtelijke rit gaan maken langs alle bezienswaardigheden van Ulan-Ude, waaronder een gigantisch hoofd van Lenin. Hierna was hij helemaal ontdooit en heeft hij zijn collega's opgebeld,heeft hij vodka en heerlijk eten gekocht, en in zijn busje hebben we dan nog 2 uur aan de bushalte vodka gedronken en gegeten. 2uur later was de bus naar Mongolie daar, en de norse chauffeur van enkele uren daarvoor kon enkel nog maar spreken over 'you belgium, you my friend' :-)

Na 3 weken is het tijd om Rusland te verlaten en een totaal andere wereld binnen te rijden.

Ik ben benieuwd