Peking

Ni hao,

Laatste blog :(

Na enorm veel moeite dan toch mijn Chinees visum gekregen en eindelijk de grens kunnen oversteken.

Het heeft echt aan een zijden draadje gehangen, maar dat verhaal is echt veel te lang en ingewikkeld om hier eventjes te vertellen.

Het komt erop neer dat ik na 3.5 weken eindelijk mijn gegeerde visum in handen had en men weg richting China kon voortzetten.

Ik wil niet melig klinken, maar na al die weken was ik op een bepaalde manier toch gehecht geraakt aan Ulaanbaatar. Daarom de laatste dag nog eens langs alle plekken geweest die ik zo vaak bezocht heb de laatste weken, en een laatste UB burger gaan eten.

Daarna was het tijd om het laatste deel van men tocht aan te vatten. Een 30uur lange rit met trein, jeep en bus dwars door de Gobi van Ulaanbaatar naar Peking.

Te beginnen met een nachtrit van Ulaanbaatar naar Zamyn-uud, de Mongoolse kant van de grens met China.
Een rit van 15 uur, 8euro en nihil comfort.
De Russische platzkart is 54 personen in een wagon voor 54 personen, de Mongoolse platzkart is 70 personen in een wagon voor 54 personen. Met andere woorden, het was vechten voor een bed. Hier wel niet de luxe van een matras of dekens, dus de hele nacht op een harde plank geslapen met al mijn kleren aan om wat warm te hebben.

Diegenen die niet het geluk hadden om een bed te vinden sliepen op de grond of in de baggagerekken.

Tegen de ochtend Zamyn-uud binnengereden waar je vanuit de trein direct in een race richting de Chinese grens terecht komt. Nog voor je beseft wat er gebeurt wordt je in een jeep gesleurd, 1 van de tientallen die er staan te wachten, en vlieg je richting grens. Op het moment zelf was ik te zenuwachtig voor men paspoortcontrole, maar achteraf gezien was dit een hilarische rit.

De reden waarom alles zo vlug moet gaan is omdat geen van de chauffeurs aan de grens wil wachten, en hoe meer jeeps voor hen, hoe langer de wachttijd.
Ze proberen elkaar dan ook de hele tijd de pas af te snijden, rijden tegen elkaar, proberen elkaar van de weg te duwen, rijden zich vast in het zand,... destruction derby op zen best.
Uiteindelijk vormt er zich dan een file aan de grens, maar dan nog ben je niet zeker van je plaats.
De jeeps staan letterlijk bumper tegen bumper, en als ze durven 5 centimeter plaats te laten komt er vanuit het niets een andere jeep afgevlogen om er zich tussen te wurmen.
Onze chauffeur, even zwaar als zijn jeep, had de hilarische gewoonte om telkens als we stilstonden uit te stappen om te gaan kijken hoe ver het nog was.
Elke keer de file dan terug in beweging kwam, zag je hem komen afspurten, compleet buiten adem zijn jeep inspringen, zich weer tegen de bumper van de voorganger parkeren, zwaar hijgen, een astmapuffer gebruiken en vervolgens een sigaret opsteken. Om dan weer uit te stappen en het hele proces nog eens over te doen.

2 uur later aan de grens gekomen en met een ei in men broek naar de douane, maar alles ging verrassend vlot, en voor de middag stond ik in Erlian, de Chinese kant van de grens.

Van daaruit met de minibus naar Beijing, een rit van 9 uur, en 's avonds uitgeput maar voldaan in de hostel in Beijing toegekomen.

De dagen in Beijing waren superleuk en ben echt heel blij dat ik mijn trip hier heb kunnen afsluiten.
De stad is gigantisch groot en er is zoveel te zien. Gelukkig hebben ze een fantastisch metro netwerk en is hierdoor alles goed te bereiken.

Lama temple, temple of heaven, forbidden city, tienamen square, summer palace, de hutongs,...allemaal indrukwekkende plaatsen die ik al lang eens wou zien.
Wel enorm druk qua toeristen.

Ook leuk om te eindigen in korte broek en t-shirt. De laatste maanden veel negatieve temperaturen en sneeuw gezien dus de zon in Peking was best aangenaam. Hoewel die niet altijd te zien was door de smog heen :)

Verder een superuistap naar de great wall gedaan, 2 uurtjes buiten het centrum. Echt abnormaal groot bouwwerk. Met 2 miljoen mensen aan gewerkt waarvan er 1 miljoen gestorven zijn. Maar best dan dat het een indrukwekkend resultaat geworden is :)

Ik heb me trouwens nog nooit zo belangrijk gevoeld als in China. Doordat ik meestal alleen op pad ben geweest heb ik vaak mensen aangesproken om een foto te nemen.
In China is het omgekeerd. Daar spreken ze jou aan om een foto van je te nemen samen met hen. Liefst in zoveel mogelijk posities en eens iemand begint, komen er al snel andere Chinezen opdagen die ook foto's met jou willen. Heel bizar. Blijkbaar heeft het iets te maken met het belang van westerse contacten te hebben.

Na 6 dagen Peking was het tijd om met spijt in het hart voor de allerlaatste keer mijn rugzak te maken richting luchthaven.
De voorbije 2.5 maanden zijn voorbij gevlogen en hoewel het ook leuk is om terug thuis te komen, zou ik het liefst nog enkele maanden doorgaan, maar daarvoor was het budget te klein :-)

Time to go home en over een volgende reis te beginnen dromen :-)

Bedankt voor alle leuke reacties hier, en wie weet tot snel :-)